یکی از مشکلات خانواده ها در این سالها، برقراری ارتباط موثر با فرزندان به وسیله تکنولوژی روز است؟

هر چه قدر این تکنولوژی پیشرفت می کند تا ما بتوانیم از ارتباط های روزمره خود بهتر استفاده کنیم؛ انگار نمی شود.!!!

به نظر شما چه مقداری از ارتباط با فرزندان را می توانیم از طریق فضای مجازی و غیره انجام بدهیم؟!!!

خیلی از ما در این باور هستیم؛ تکنولوژی یکی از بزرگترین تنش هایی است که در مدارس، بیمارستان ها، ادارات، کارخانه ها، مغازه ها و … مردم با آن سر و کار دارند.

روزانه وقت خیلی زیادی از ما را اشغال می کند.

این وقت گیری نسبت به گذشته بسیاری  از کارهای انسان ها را ساده نموده است؛

اما آیا این وقت گیری فایده ای هم در روابط انسان ها دارد یا نه؟

اتفاقی که من رخ دادن آن را می بینم چیزی است که آدم ها کانال های ارتباطی شان را خودشان شکل می دهند.

آن ها محدودیت هایی که بر آن ها تحمیل شده را می شکنند.

یک روش خیلی ساده این است که ما به راحتی می توانیم

با تماس گرفتن با فرزندمان از سر کار
با چت کردن با آن ها از سر کار
با پیغام فرستادن
با هزاران کار دیگر
مرزهای ارتباطی-محبتی خود را با آن ها بشکنیم.

در نهایت بتوانیم در برقراری ارتباط موثر والدین با فرزندان به وسیله تکنولوژی روز موفق باشیم.

گسترش ارتباطات یا دور خود پیله پیچیدن
برقراری ارتباط موثر والدین-با-فرزندان-به-وسیله-تکنولوژی-روز۲

من این چند ماه گذشته به چند نفر مراجعه کردم و از آن ها خواستم که بیشترین ارتباط خود را که با اطرافیان شان دارند را مشخص کنند.

یک نفر به دوستش اشاره کرد،
شخص دیگری به پدرش،
یک خانم جوان پدربزرگش را انتخاب کرد.
من شیوه استفاده مردم از کانال هایی مثل ایمیل، تلفن همراه، پیامک و شبکه های اجتماعی را زیر نظر گرفتم.

چیزی که دیدم این است؛

اساسا مردم دائما ارتباط خودشان را با پنج – شش نفر از صمیمی ترین افراد با خود را حفظ می کنند.

در صورتی که در این ارتباطات خیلی کم دیده شد که با فرزندان یا همسرشان ارتباط برقرار کنند.

من در این جا دریافتم که برقراری ارتباط موثر والدین با فرزندان به وسیله تکنولوژی روز بسیار بسیار ضعیف است.

داده های دیگری از ارتباط موثر والدین با فرزندان
حال بیاید داده های دیگری را نیز بررسی کنیم.

داده هایی که یک جامعه شناس از فضای مجازی استخراج کرده است.

ببینیم ارتباط موثر والدین با فرزندان چه قدر در آن نقش دارد؟

فضای مجازی، بزرگترین کانال ارتباطی‌ ما در حال حاضر می باشد و دائما هم در حال بزرگ شدن است.

یک کاربر متوسط فضای مجازی تقریبا۱۲۰تا دوست دارد.

اما در واقع فقط با ۴ تا ۶ نفر ارتباط مداوم دارد.

منظور از ارتباط یک ارتباط دوجانبه است که البته به جنسیت فرد مورد بررسی هم بستگی دارد.

تحقیقات من روی تلفن های همراه و تماس های تلفنی نشان می دهد که ۸۰٪ تماس های هر شخص درواقع فقط با ۴ نفر انجام می شود.

من ناامید شدم وقتی این همه ابزار و امکانات رو دیدم که فقط برای پنج نفر استفاده می شود.

بعضی از جامعه شناس ها احساس می کنند این شبیه کنج عزلت گزیدن است، مثل پیله پیچیدن دور خودمان.

یعنی ما داریم از روابط عمومی با عموم مردم دور می شویم.

من می خواهم به شما نشان بدهم که چه کسانی از چه جایی این روابط را برقرار می کنند؛

در واقع شاهد یک تحول اجتماعی هستیم که از آن معمولا به طور صحیح و درست استفاده نمی کنیم.

چگونه زمان مناسبی را برای رابطه ریشه دارتری با فرزندم پیدا کنم؟
چند مثال خوب هست که این موضوع را بهتر درک کنیم.

یک آقایی که  هر روز ساعت ۴ صبح شروع به کار می کند.
بعد حدود ساعت ۸ صبح دست های خود را از آرد پاک می کند و با فرزندش تماس می گیرد.

فقط برای اینکه روز خوبی را برای او آرزو کند. چون ۸ صبح شروع روز برای فرزندش می باشد.

یک کارگر کارخانه که ساعت ۱۱ شب از سالن تولید کارخانه یک گوشه ای می رود که بتواند به دخترش زنگ بزند و به او شب بخیر بگوید.
یا یک مادر که ساعت ۴ عصر از محل کارش به خانه زنگ می زند تا مطمئن شود بچه هایش به سلامت از مدرسه به خانه رسیده اند.
یک خانواده اهل مشهد، درس و تجربه بسیار خوبی را به من آموختند.
آن ها چند سالی است که فرزندشان در دانشگاه تهران درس می خواند و زندگی می کند.

آن ها هر هفته چند بار با فرزندشان از طریق اسکایپ ارتباط برقرار می کنند.

ولی هر یک ماه یکبار، یک شب را با هم روی میز شام، وبکم را روشن می کنند و همه با هم شام می خورند.

این مهمانی شام خیلی برای آن ها مهم است.

 یک خانواده دیگر فرزندان شان در پذیرایی خانه یک تلویزیون بزرگ گذاشته اند و هر روز صبح با مادربزرگ شان صبحانه می خوردند.
“به نظر شما

چه مقداری از ارتباط های والدین-فرزندی را می توانیم

از طریق فضای مجازی و غیره انجام بدهیم؟!!!

آیا در این باره تدبیری کرده ایم؟!”

هیچ کدام از این موارد منحصر به فرد نیستند.

بلکه محل های انجام این کارهاست که آن ها را منحصر به فرد کرده است.

مهر و محبت اصل مهم در ارتباط موثر والدین با فرزندان
اگر تا الآن از این ابزارها برای ارتباط با فرزندان مان استفاده نمی کردیم، بیاییم یک تصمیم در رویه ی برقراری ارتباطی خود با آن ها بگیریم.

زیرا نه می توانیم خود را از این وسائل ارتباط جمعی جدا کنیم نه فرزندان مان را.

بلکه این وسائل را می توانیم به بهترین نحو ممکن برای وصل شدن خود به آن ها استفاده کنیم.

برقراری-ارتباط-موثر-والدین-با-فرزندان-به-وسیله-تکنولوژی-روز۳

“خداوند مهربان به پیامبر مهربانی ها می فرماید؛

اگر مهر و محبت تو نبود، نمی توانستی مردم را دور خودت جمع کنی.

یعنی اگر محبت نباشد، کششی نیست.”

خلا خانواده
در دوره راهنمایی و دبیرستان در مجموعه ای دانش آموزی فعالیت می کردم.

در آن جا خیلی خوب خلا خانواده ها را شناسایی می شد.

آن مجموعه دانش آموزی اصلی ترین خلا در خانواده را برقراری ارتباط موثر والدین با فرزندان، محبت می دانست.

بچه ها تشنه محبت بودند و آن ها از این فرصت بیش ترین استفاده را می بردند و برای اهداف خود و جامعه اقدامات لازم را انجام می دادند.

آن قدر محبت در این مجموعه موج می زد که در عرض سه تا چهار ماه یک دانش آموز دوره هفت ساله سوم را شبیه به تمام افراد و اهداف آن مجموعه می کرد.

جادوی محبت
وقتی ما کسی را دوست داشته باشیم و یا کسی ما را دوست داشته باشد؛

رد و بدل این محبت باعث می شود که ما شبیه به یکدیگر شویم.

خیلی اوقات دیدیم و حتی شاید برای خودمان هم اتفاق افتاده باشد که در فرصتی کوتاه علاقه، تمایل، رفتار، اعتقاد، لباس پوشیدن . حتی تنوع غذا خوردن و… ما به خاطر دوست داشتن فردی تغییر کرده است.

حتی تنفر ما را نسبت به یک چیز تغییر داده و از بین برده است و آن را تبدیل به یک علاقه کرده است.

“جادوی محبت در یک فاصله خیلی کوتاه و بسیار جدی

می تواند آن قدر اثر گذار باشد

که جهت زندگی ما را به کلی تغییر دهد.”

برقراری-ارتباط-موثر-والدین-با-فرزندان-به-وسیله-تکنولوژی-روز۵

اگر ما از این قوه ایی که در وجود همه انسان ها قرار دارد و نیازمند به آن هستند به درستی استفاده کنیم و به جای دستور دادن، امر و نهی کردن؛

از محبت استفاده کنیم مطمئن باشیم که بهترین فرزندان را تربیت خواهیم کرد.

در نتیجه در برقراری ارتباط موثر والدین با فرزندان به پیروزی خواهیم رسید.

ابراز محبت تمام شدنی نیست!!!
با رشد او با کم شدن محبت مواجهه نمی شویم بلکه نیاز به محبت هر لحظه در وجود فرزند ما حیاتی تر می شود.

محرومیت از محبت همان قدر آسیب زننده است که ما فرزندمان را از آب و غذا محروم کنیم.

اگرچه آثار محرومیت از محبت را نمی توان به سادگی در خانواده تشخیص داد.

اما زمانی نه چندان دور فرا می رسد که نتایج آن معلوم می شود.

یکی از شکل های رایج محرومیت از محبت این است که برای تنبیه و استفاده از فشار برای تربیت فرزندان مان از حبس کردن آن ها در اتاق استفاده می کنیم؛

نتیجه این کار فقط اثرات منفی بار می آورد و اگر این محرومیت ها ادامه دار و طولانی باشد آن ها را از بین خواهد برد.

وقتی شما فرزندتان را در فشار محبتی قرار می دهید و او از خود نفرت نشان می دهد نشان دهنده این است که او در درون خود نفرت دارد نه مهر و محبت؛

اگر او مخزن محبتی اش پر باشد و محبت به خوبی ابراز شده باشد نه تنها نیاز به اعمال فشار نیستیم بلکه اگر به هر علتی تحت فشار محبتی قرار بگیرد از خود محبت نشان خواهد داد.

پس اگر به دنبال ارتباط موثر والدین و فرزندان هستیم نقش محبت را دست کم نگیریم.

نیاز اصلی ارتباط موثر والدین و فرزندان
اگر ما تصمیم به آوردن فرزندی می کنیم یعنی خود را ملزم به تامین نیازهای اولیه و حیاتی زندگی او می کنیم.

در صدر این نیازها، مراقبت از محبت کافی به فرزند می باشد.

پس تا می توانیم به فرزند خود محبت کنیم.

محبت کردن و دریافت آن یک ضرورت به حساب می آید، همان طور که داشتن اکسیژن کافی یک ضرورت به حساب می آید.

فرزندان ما باید باور کنند که ما به آن ها توجه می کنیم تا دوست داشتن ما را نسبت به خود تایید و احساس کنند.

دریافت محبت و آموختن ابراز محبت مسیری است که همه ی نیازهای دیگر فرزندمان بر این مسیر هموار خواهد شد.

“شاید بتوانیم یاد بگیریم که خوب زندگی کنیم

نه آن که برضد و در برابر هم زندگی کنیم.

به خاطر فرزندان مان بگذاریم

محبت در برقراری ارتباط موثر والدین و فرزندان باید چیزی باشد که ما را با خود ببرد

و نبود تصور آن رنج زندگی ما شود.”

دعوت به اقدام
*هر روز با خود این تمرین را انجام دهیم تا بتوانیم به آن ها بهتر محبت کنیم.

هر روز چند مرتبه به خود بگوییم که آن ها را از صمیم قلب دوست داریم و من می توانم آن ها را تمجید و تاییدشان کنم.
در هر نقطه ای از وجود خود که عصبانیت و نفرت سراغ داریم و یا هرگاه با فرزندان خود این گونه برخورد کردیم، از همان نقطه باید شروع کرد.
روی خودمان کار کنیم نه این که روی اشتباهات فرزندان خود تمرکز کنیم.
به جای این که بگوییم «او بچه خوبی نیست» یا «او بی تجربه و لجباز است» سعی کنیم شیوه ی جدیدی برای فکر کردن پیدا کنیم.
ارسال این نوع پیام ها نشان دهنده این است که این نوع اظهارنظرها، قضاوت ها و احساسات ناشی از مسائل درون خودمان است، نه فرزندمان. و درون ما جایی است که ما به عنوان والدین باید از آن جا شروع کنیم.
به محبت کردن و دوست داشتن و عشق ورزیدن به فرزندان مان، برای برقراری ارتباط موثر والدین و فرزندان خیلی خوب فکر کنیم.
خوب اولین قدم شما برای شروع این ارتباط موثر با فرزندتان چیست؟

همین الان آن را یادداشت کنید.