فرزندان نیاز اساسی دارند که مورد پذیرش خانواده واقع شوند، اگر یک ارتباط سالمی با فرزندان انجام بگیرد، تغییرات سازنده ای در رشد و شکوفایی و پذیرش مثبت فرزندان خواهد داشت. گوش دادن به سخنان فرزندان و داشتن رابطه کلامی وغیر کلامی مناسب می تواند برای بهبود پذیرش و ایجاد رابطه صمیمی فرزندان کمک کند، در این صورت تعلق و علاقه آنها به خانواده بیشتر می شود

ارتباط موثر با فرزندان
جامعه شناسان اذعان می دارند که خانواده دارای وظایف تربیتی مهم و عمیقی است که کسی قادر به انجام آن نیست، توجه به پرورش، نگهداری و تربیت فرزندان خصوصا در مراحل اولیه کودکی یکی از موضوعات اساسی است.[1] از این رو برای برقراری ارتباط صحیح و مناسب میان والدین و فرزندان، به راهکارها و مهارت هایی نیازمندیم[2] چرا که با رعایت همین راهکارها می توان بهترین زمینه تربیت و رشد را در زندگی ایجاد کرد.
1. شناسایی نیاز فرزندان
والدین در همان گام اول ارتباط با فرزندان، باید نیازهای واقعی آنها را تشخیص دهند و پاسخ متناسب با نیاز آنان ارائه کنند. مهم ترین نیازهای فرزندان به این شرح  است:
1-1. نیاز به استقلال و تشخص
فرزندان به طور طبیعی می خواهند خودشان تصمیم بگیرند، برنامه ریزی و اجرا کنند، اگر مانعی بر سر راه فرزندان در زمینه تصمیم گیری، برنامه ریزی و اجرا نباشد، خود آنها این مسیر را طی می کنند، آنها کسب شخصیت را دوست دارند و برای رسیدن به این مرحله، به دو ویژگی نیازمند هستند: داشتن توانمندی لازم برای کاری که می خواهند انجام دهند، و اجازه والدین و بزرگترها برای اینکه فرزندان کارهای خود را به تنهایی انجام دهند. بنابراین کسب مهارت و توانایی مواجه با دیگران، و نیز طرد نشدن از سوی پدر و مادر و احترام و شخصیت او، از نیازهای فرزندان است. مشورت کردن با فرزند و انتقاد کردن به او از دل سوزی و تشخص او کمک می کند.[3]
2-1. نیاز به پذیرش:
فرزندان نیاز اساسی دارند که مورد پذیرش خانواده واقع شوند، اگر یک ارتباط موثر سالمی با فرزندان انجام بگیرد، تغییرات سازنده ای در رشد و شکوفایی و پذیرش مثبت فرزندان خواهد داشت. گوش دادن به سخنان فرزندان و داشتن رابطه کلامی وغیر کلامی مناسب می تواند برای بهبود پذیرش و ایجاد رابطه صمیمی فرزندان کمک کند، در این صورت تعلق و علاقه آنها به خانواده بیشتر می شود.[4]
3-1. نیاز به محبوب بودن
فرزندان دوست دارند که آنها بی قید و شرط محبوب خانواده قرار بگیرند، و باید این امنیت فکری در روح و روان آنان  تحقق پیدا کند، نتیجه همین روند، گام موثر در بهبود روابط با آنها خواهد شد.[5]
2. تقویت عزت نفس
عزت نفس بالا در تمام شرایط و خصوصا در ایجاد روابط سالم و منطقی و بدون ترس تاثیر عمیقی دارد، از جمله مواردی که می توانند در تقویت عزن نفس موثر باشند، عبارتند:
1-2. به قوت های آنها توجه کنیم، نگرش ما به فرزندان باید جامع و کامل باشد و پیش از اینکه به وجوه منفی آنها بنگریم و مدام تذکر بدهیم و سرزنش کنیم، بهتر است به جنبه های قدرت آنها توجه کرده با تشویق و تمجید آنها را یاری کنیم تا این احساس و توجه درونی به استعدادها و موفقیتها در آنها درونی شود.
2-2. استفاده از نظر و پیشنهاد فرزندان
وقتی از نظر فرزندان در موقعیتهای مختلف استفاده شود، و خانواده به آنها بها بدهند در این صورت تاثیر آن بر اعتماد به نفس فرزندان بیشتر می شود. [6]
3.تکریم در مواجهه
برای اینکه فرزندان احساس شخصیت و مطلوب بودن کند، لازم است پدر و مادر ابتدا ارتباطهای فیزیکی با او برقرار کنند تا والدین فاصله ی احساس نکند، یکی از موارد، ارتباط چشمی است.[7]
4. تامین امنیت
از دیگر نکاتی که در روابط والدین با فرزندان باید به ان توجه شود و از نیازهای اساسی کودکان است. ایجاد امنیت برای انهاست. فرزندان باید در ابراز انچه در درون دارند و بروز استعدادها و خلاقیت خود احساس ترس و نگرانی نکنند. زیرا (احساس ترس و ناامنی در کودک جرئت جسارت و خلاقیت را از او سلب می کند یا ترس و نگرانی از بازخواست و انقاد والدین و مربیان باعث می شود که کودک خلاقیتی از خود نشان ندهد و همواره احساسات و عواطف خود را سرکوب کند. افزون بر این سبب عوارض و نابسمانی های روانی می شود.[8]
5. ایجاد اعتماد به نفس
یکی از موثرترین عوامل در توسعه رابطه والدین با فرزندان دلگرم کردن انها و ایجاد اعتماد به نفس و تقویت ارشمندی در وجود آنهاست. نتیجه چنین برخورد باعث ایجاد و تقویت اعتماد به نفس فرزندان می شود.[9]
 تمایل به گوش دادن به حرف های کودکان می تواند نقش مهمی در رشد احساسات و غنی تر شدن اعتماد به نفس در آنان داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که گوش دادن، نوعی ارتباط و تبادل غیر کلامی است. گوش دادن با توجه و علاقه می تواند پیام های متفاوت و هم مرزی چون« تو فرد باارزشی هستی» و « من به نظر تو احترام می گذارم، را به فرزندان منتقل کند.[10]
6. تعدیل انتظارات
انتظارها، قوی ترین نیروها را در روابط انسانی پدید می آورند، انتظارها با کلمات و اشارات بیان می شوند، فرزندان،انتظارهای بزرگ سالان را به خود می گیرند؛ یعنی آنها را برای خود ضبط می کنند. برای نمونه، هنگامی که باور داریم که کودک نمی تواند در انجام عملی موفق باشند، این باور به گونه ای به او منتقل می کنیم. به این ترتیب، کودک نیز توانایی های خود را برای آنجام آن دچار تردید می شود و آن گونه که ما انتظار داریم عمل می کند، در نتیجه در آن کار موفق نمی شود.[11]
بهتر است که انتظارات با تناسب جسمی و روحی و رانی فرزندان همنوایی داشته باشد، آموزش و پرورش همین رفتار منطقی باعث ایجاد رابطه صمیمی و عاطفی بیشتر بین فرزندان و والدین خواهد شد[12]
7. خلوت با فرزندان
گاهی در زندگی مدرن امروزی به خاطر دغدغه های زیاد این قسمت از رفتار پسندیده و کارساز در بهبود روابط فرزندان با والدین، مورد غفلت قرار می گیرد.
با یک برنامه ریزی خوب می توان مقداری از ساعات روزانه را با فرزندان سپری کرد، به گونه ای برای هر دو لذت بخش شود، این گفتگوی صمیمی باید خالی از منت و سرزنش و انتقاد باشد، تا فرزندان احساس خوبی را تجربه کنند، و همین منش می تواند زمینه ساز رابطه گرم و صمیمی با والدین باشد.[13]
8. تعدیل در کنترل و نظارت
کنترل و دخالت بیش از حد یکی از عوامل مهم در ایجاد خلل روابط بین فرزندان و والدین می باشد، لذا نظارت بر روند تربیتی و رفتاری آنها لازم است منتها اگر زیاده روی شود، نتایج تربیتی خوبی را به همراه نخواهد داشت، از این رو بهتر است از دخالت و کنترل بیش از حد پرهیز کرد تا بتوانند با امنیت خاطر و بدون ترس توان تجربه و پذیرش مسئولیتهای خود در زندگی را بنحو احسن انجام دهند.[14]
9. قدردانی
برای اینکه به فرزندان خود نشان دهیم، که شخصیت او را به رسمیت می شناسیم و برای او اهمیت قائل هستیم، باید از کارهای خوب او قدر دانی کنیم،[15] قدر دانی کردن زمینه ساز شکل گیری یک رابطه سالم با فرزندان می باشد.
10. بستر سازی و بستر سوزی
بستر سازی برای همکاری و همراهی فرزندان و بستر سوزی تنش، یکی از عوامل مهم ارتباط صحیح والدین با فرزندان است. ابتدا باید والدین، خودشان را از زشتی ها دور بدارند و در موضع تهمت قرار ندهند.[16] تبین محیط مناسب و ایجاد بستر و زمینه رشد و پیشرفت معنوی و اخلاقی و شکوفایی استعدادها در مورد فرزندان، نکته ای است که نباید فراموش شود، رعایت چنین منطق و طرحی می تواند در اصلاح و ساختار بندی روابط سالم بین فرزندان و خانواده، یک گام موثر و مفیدی باشد.
11. اصلاح باورهای اشتباه
هر رفتار سالم از پشتوانه یک اصول و منطق قوی و محکمی برخوردار است، در رفتار و روابط سالم بین فرزندان و خانواده، دانستن این نکته مهم است که شناخت و باورهای غلط فرزندان می تواند در ادامه مشکل ساز باشد، لذا بهتر است افکار مثبت تقویت و افکار منفی شناسایی و اصلاح انجام بگیرد.[17]
12. انعکاس رفتارمنطقی
اگر والدین با سعه صدر و تدبیر بیشتر در برخورد با فرزندان عکس العمل مناسبی در مورد رفتارهای تند و اشتباه از خود نشان بدهند، و از انجام رفتارهای خشن و عصبی، تهدید و تذکر مداوم پرهیز کنند و از بکار بردن کلمات زشت و ناپسند و توهین آلود دوری کنند، می توانند در بهبود روابط بین فرزندان و ایجاد صمیمت بیشتر و تربیت سالم آنها موثر واقع شوند.[18]
13. اصلاح نگرش
چگونگی نگرش و رفتار والدین تاثیر مهمی در تربیت فرزندان دارد، ممکن است والدین، مستبد و سختگیر یا آسان گیر و بی تفاوت باشند و یا آزاد منش و متعادل بوده و به فرزندان خود اختیار و آزادی لازم را بدهند و یا ترکیبی از این دو بینش را داشته باشند، هم چنین ممکن است پدر و مادر دیدگاههای متفاوتی داشته باشند، اگر والدین دیدگاههای مشترکی داشته باشند، و نگرش آنها به تربیت[19] و ایجاد روابط سالم با فرزندان منطقی و مطابق با واقعیت و متعادل باشد، در این صورت امید است که فرزندان سالمی در این شرایط و فضای سالم خانواده تربیت شوند.
14. توجه به تدین و دینداری
اگر وجود جاذبه های معنوی و علاقه به دینداری، از سوی خانواده محترم شمرده شود، و نسبت به تحقق عملی آن در رفتار و گفتار تلاش شود، واضح است که چنین رویکردی می تواند بهترین تاثیر گذار در تقویت و تحکیم روابط سالم با فرزندان را داشته باشد.